Edyta miała zaledwie 12 lat, gdy żołnierze nowego króla zaatakowali jej rodzinną wioskę. Była to odwet za ich poparcie dla pretendenta do tronu, gdy stary król zmarł bezdzietnie. Kiedy przyszli żołnierze, poszła na skraj lasu zbierając owoce. Przykucnęła przerażona w gąszczu jeżyn, gdzie rosły jeżyny, i patrzyła, jak żołnierze wpychają wszystkich do lasu i chaty jej rodziców krytych strzechą, a następnie podpalają. Gdy płomienie szybko rozprzestrzeniły się na ściany i dach, zakryła uszy, aby odciąć się od wysokich krzyków. Strzecha zaczęła wpadać do budynku, a drzwi wraz z ramą zapadły się na zewnątrz, pozwalając, aby płonąca ludzka pochodnia wyleciała z płomieni i dymiła w jej stronę. Edith wiedziała, że to jej matka. Żołnierze pobiegli w stronę krzyczącej postaci, która biegła z wymachującymi rękami, a ubrania i włosy płonęły w stronę miejsca, gdzie ukrywała się Edith. Chociaż wiedziała, że to musi być jej matka, twarz z otwartymi ustami, którą zobaczyła, była czarna, wszystkie zęby odsłonięte w miejscach, gdzie wypaliło się mięso z jej policzków. Strzępy płonącego materiału odleciały od jej matki na wietrze, gdy wydała ostatni, nieziemski krzyk, po czym upadła twarzą na ziemię zaledwie trzy metry od kryjówki Edith.
Gdy żołnierze odwrócili się od zwęglonych zwłok w stronę szybko walącego się domku, Edith szaleńczo przedarła się przez jeżyny i zarośla, nie zważając na łzy zarówno na jej ubraniu, jak i na delikatnym ciele, desperacko chcąc uciec z koszmarnej sceny.
Sześć lat później Edith nadal śniła koszmary związane z tym przerażającym dniem, czasami widziała, jak jej matka wciąż płonęła, wyciągając do niej rękę, ale żar płomieni zmuszał Edith do cofania się, innym razem śniła, że sama płonie żywcem i budziła się krzyczała i wymachiwała rękami i nogami, a jej ciało było mokre od potu.
W rzeczywistości była banitą, którą początkowo przeżyła jak dzikie zwierzę, ukrywając się prawie nago w lesie, jedząc owoce i jagody, ale zima zmusiła ją do wkradania się nocą do wiosek, aby kraść żywność i ubrania oraz ukrywać się w stodołach. Kilka razy została złapana i pobita niemal na śmierć, gdy złapali ją wieśniacy. Kiedy uciekała z ostatniej wioski, w której przyłapano ją na jedzeniu kradzionej żywności, kilku młodych ludzi goniło ją przez około milę, rzucając w nią kamieniami, z których kilka uderzyło w jej słabo ubrane widmo niczym ciało, siniacząc jej uda i muskając żebra, aż upadła zdyszana na ziemię. Chłopcy, wszyscy młodsi od niej, brutalnie przewrócili ją na plecy. Dwóch trzymało ją wyciągniętymi ramionami, podczas gdy najwyższy kopał ją wielokrotnie w brzuch, aż gwałtownie zwymiotowała śmierdzącymi wymiocinami, składającymi się głównie z surowego jajka i kawałków surowej rzepy, na przód. Następnie zerwał z niej brudne ubranie, niedbale używając małego noża, który pozostawił długie, płytkie nacięcia na jej pustym brzuchu i w dół lewego biodra. gdy była już zupełnie naga, jeden z pozostałych chłopców puścił jej ramię i jedną ręką mocno chwycił jej prawą pierś, a drugą zaczął majstrować przy spodniach. Gorączkowo prawie udało jej się od niego odsunąć, zanim ktoś złapał ją za prawą nogę i przewrócił ją z powrotem na plecy. Następnie najwyższy chłopak dźgnął ją ostrym końcem noża po wewnętrznej stronie jej ud, aż rozłożyła szeroko nogi, podczas gdy niski, krępy chłopak wielokrotnie uderzał ją w twarz, przeklinając ją jako brudną złodziejkę, podczas gdy krew z nosa spryskała ją twarz i spłynął na jej włosy.
Ale gdy tylko poczuła, jak palce wysokiego chłopca wbijają się w jej pochwę, pojawił się mężczyzna na koniu i młodzieńcy uciekli, próbując ukryć twarze. Leżąc płasko na plecach, naga i z rozłożonymi nogami, Edith zdała sobie sprawę, że jest teraz całkowicie zdana na jego łaskę. Wyglądał na około dwadzieścia kilka lat, ale kiedy zsiadł z konia, zebrał jej podarte szmaty i pomógł zawiązać je wokół niej, aby zapewnić jej odrobinę skromności.
Roger pomógł jej wtedy ukraść trochę ubrań z sąsiedniej wioski, odesławszy konia, którego najwyraźniej ukradł dwa dni wcześniej, zaprowadził ją do swojej kwatery w Canonsford. „Czy wolałbyś mieć w przyszłości bezpieczne i wygodne życie?” – zapytał, przyciągając ją do siebie i patrząc jej w oczy. Nie odpowiedziała od razu, nie odsunęła się też od niego. Otworzył torbę i pokazał jej, po co wybrał się w tę podróż. Kilka kawałków nieszlachetnego metalu, bardzo mała ilość prawdziwego złota i, co najcenniejsze, para stempli, doskonałe kopie tych używanych przez mennicę królewską.
Edith chętnie oddała swoje ciało Rogerowi, gdy wkrótce stało się jasne, że nikt nie potrafi odróżnić ich sfałszowanych monet od królewskiej waluty. Roger pieprzył już wiele kobiet, ale był zachwycony sposobem, w jaki Edith zwykle osiągała orgazm w tym samym momencie, w którym on dochodził. Była teraz prawie tak samo szczęśliwa, jak przed śmiercią jej rodziny, a koszmary pojawiały się teraz tylko sporadycznie. Martwiła się tylko, czy Roger będzie przy niej, gdy zajdzie w ciążę, co z pewnością wkrótce nastąpi.
Aby pomóc w przekazywaniu ich fałszywych monet, Edith ściąła włosy na krótko w stylu pazia, aby między innymi mogła udawać chłopca. Oczywiście nie zdawali sobie sprawy, że ich nowo odkryte bogactwo nie miało żadnego widocznego źródła, podczas gdy szeryf zaczął dostrzegać pewną liczbę sfałszowanych monet pojawiających się na rynkach i w pobieranych przez niego podatkach.
Nieuchronnie ludzie szeryfa w końcu wtargnęli do ich domu i znaleźli matryce, metale itp. będące przedmiotem ich rzemiosła. Edith i Roger, z rękami związanymi na plecach, zostali postawieni przed sędzią następnego ranka po spędzeniu, jak jej zdaniem z pewnością ostatniej nocy razem, przykutych do przeciwległych stron jednej z miejskich cel, gdyż z pewnością byłoby to przestępstwo polegające na powieszeniu .
Jednakże już po kilku minutach wysłuchania zeznań ludzi szeryfa, ich sprawa została odroczona, gdyż stwierdził on, że fałszowanie królewskiej waluty jest zdradą stanu i sędzia będzie musiał go rozpatrzyć podczas jego następnej wizyty. Zabrano ich z powrotem do więzienia i zamknięto w jednej z ciemnych cel w piwnicy.
Nie będąc już spętanymi, trzymali się razem, Roger powiedział: „Dzięki Bogu, że mamy jeszcze trochę czasu razem”, a gdy zapadł zmrok, Roger delikatnie zdjął ubranie Edith i uprawiali najlepszy seks, jakiego kiedykolwiek doświadczyli. W tle myślano, że wkrótce będą stracona, niemal zachwycona Edith, której większość krótkiego życia spędziła w skrajnej nędzy, zanim została uratowana przez Rogera. Kiedy Edith leżała, ogarnęło ją poczucie zadowolenia, ale jednocześnie braku spełnienia. Roger delikatnie okrył ją ubraniem, aby odeprzeć chłód świtu.
HORROR... Nagle przyszedł jej do głowy najgorszy koszmar Edyty! Przypomniała sobie nagle, że za zdradę stanu kobiety nie należało palić na stosie! Przypomniała sobie, że mężczyzn wieszano i ćwiartowano, ale w interesie przyzwoitości kobiety palono, spanikowała i odsunęła się od śpiącego Rogera.
Po tej pierwszej nocy w celi Roger nie mógł zrozumieć oziębłości Edith wobec niego, właściwie ona nie okazywała mu żadnego zainteresowania, tylko siedziała obejmując kolana, tępo patrząc w przestrzeń, nie jedząc, tylko od czasu do czasu wypijając trochę wody, gdy odczuwało pragnienie. stało się nie do zniesienia. W każdej chwili na jawie myślała o różnych sposobach uniknięcia płomieni, za każdym razem, gdy zasypiała, wracały jej koszmary, za każdym razem coraz bardziej przerażające, a krzyki, które wydawała po przebudzeniu, zasmucały i irytowały Rogera. Miała gorącą nadzieję, że uda jej się zagłodzić na śmierć, zanim przybędzie Sędzia. Innym razem zastanawiała się, czy poprosić Rogera, aby ją udusił, ale bała się ubrać w słowa swoje najskrytsze przerażenie i pewna, że i tak prawie na pewno odmówi, nic nie powiedziała.
W miarę upływu tygodni myślała w roztargnieniu, patrząc na śpiącego kochanka, który ze swoimi rosnącymi, rozwianymi włosami mógłby niemal uchodzić za kobietę, gdyby zgolono mu brodę, to czy mógłby zająć jej miejsce na stosie? W swojej obsesji unikania płomieni ani razu nie pomyślała o szczegółach jeszcze straszniejszej kary, jaka go naprawdę spotkała.
Pewnego ranka zwykłych strażników więziennych zastąpili żołnierze i zrozumiała, że Sędzia miał przyjechać do miasta. Ogarnięta paniką przypomniała sobie swoje różne fantastyczne plany, a potem, widząc ceramiczny talerz, na którym podano ostatni posiłek Rogera, była zdecydowana przełamać go na pół i podciąć jej szyję lub nadgarstki, zamiast spotkać się z wyrokiem Sędziego. Jeśli odłamki okażą się wystarczająco ostre, pomyślała, że może nawet spróbuje wbić jeden głęboko w swój wydrążony, pusty brzuch, który teraz tak ją bolał.
Słysząc, jak rozbija talerz, Roger się obudził i szybko odgadł, co zamierza zrobić. Szybko wstał i podszedł do niej, wyrywając kawałki talerzy z jej rąk, ale nie liczył się z siłą, jaką szaleństwo i desperacja mogą wnieść do jej wątłego, wygłodzonego ciała. Kiedy trzymał ostre kawałki talerza poza jej zasięgiem, nagle chwyciła go mocno za gardło. Za późno zdał sobie sprawę, że jej delikatne dłonie zebrały dość siły, aby nie tylko zmiażdżyć mu tchawicę, ale prawie odciąć dopływ krwi z głowy. Przez kilka sekund gorączkowo drapał Edith, odrywając przód jej sukienki od ramion, po czym nagle zdecydował, że wolałby umrzeć w ten sposób, niż poddawać się torturom, na które Sędzia z pewnością musi go skazać. Edith ucieszyła się, widząc wyraz zadowolenia na twarzy Rogera, gdy życie powoli opuszczało jego drżące ciało. Aby mieć pewność, że nie żyje, a nie tylko jest nieprzytomny, zawiązała mu ciasno wokół szyi cienki pasek podartej sukienki.
Jednak teraz zalała ją fala poczucia winy, nawet jeśli wydawał się zadowolony z jego uwolnienia od tego, jakby popełniła grzech śmiertelny przeciwko mężczyźnie, którego kiedyś tak kochała. Nagle podjęła decyzję. Szybko, ale ostrożnie zdjęła ubranie Rogera i zamieniła je na własne. Związanie podartego przodu z powrotem tak, aby zakryło jego klatkę piersiową, zajęło cenne minuty, po czym kawałkiem potłuczonego talerza desperacko zdrapała mu brodę. Golenie, które w rezultacie nastąpiło, było bardziej krwawe niż eleganckie, ale potem rozpaczliwie uderzyła go pięściami w twarz, rozbijając mu nos i rozłupując kostki aż do kości, co tylko dodało krwi.
Wciąż uderzała go w twarz, kiedy żołnierze przyszli, żeby zabrać ich na Dwór. Jeden z żołnierzy uklęknął w ciemnej celi i dotknął najpierw nadgarstka Rogera, a potem boku jego szyi. „Ten drań ją zabił” – oznajmił, po czym zostawili zwłoki w celi i zabrali Edith przed Sędziego.
Sędzia Fitzhenry miał już zajęty dzień rozstrzygania sporu o ziemię między dwoma baronami, a ponieważ sprawa przeciwko Rogerowi Fałszerzowi została już dokładnie zbadana przez sędziego, szybko wydał wyrok, że w ciągu 48 godzin ma zostać powieszony i poćwiartowany. Sprawa morderstwa kochanki została szybko odrzucona jako nieistotna ze względu na jego winę za znacznie poważniejszy zarzut o zdradę stanu.
Sędzia wyszedł już na następną sesję w Coventry, kiedy tłum zebrał się na rynku w Canonsford, aby obejrzeć egzekucję. Brudny skazaniec wyglądał zaskakująco mały i wątły, gdy wyprowadzono go, mrugając, na jasne światło słoneczne. Kobiety i dzieci posłusznie pluły na niego, gdy prowadzono go obok nich do miejsca, gdzie za koniem ustawiono przeszkodę, która jako pierwsza ciągnęła go po mieście jako upokorzenie przed jego mieszkańcami.
Czterech silnych mężczyzn chwyciło skazańca za ręce i nogi i przerzuciło go na plecy przez płot. Następnie dwóch z nich mocno przywiązało mu stopy do górnych rogów blisko tyłu konia, pozostali dwaj chwycili go za nadgarstki naciągając je możliwie najściślej, aby umocować je w dolnych rogach. Chłopcy ochoczo biegali wśród tłumu, rozdając publiczności grube kije, którymi mogli go bić, gdy był przeciągany.
Następnie sędzia wystąpił naprzód, wyciągnął miecz i brutalnie rozdarł tunikę zdrajcy od pasa do szyi. Kiedy następnie wsunął ją pod pasek spodni więźniów, aby je wyrwać, podarta tunika opadła, ukazując parę zgrabnych kobiecych piersi na szkieletowej klatce piersiowej, z których jedna obficie krwawiła z głębokiego rozcięcia w miejscu, w którym czubek miecza złapałem. Podczas gdy niektórzy obserwujący to młodzi ludzie wiwatowali i z podniecenia podrzucali kapelusze do góry, kobiety sapały z przerażenia i próbowały wyprowadzić swoje dzieci.
Sędzia rozerwał już górę jej bryczesów, odsłaniając włosy łonowe pomiędzy parą wystających kości biodrowych, zanim zdał sobie sprawę z jej płci. Przerażony szybko narzucił płaszcz na jej wychudzoną nagość, a następnie kazał ją rozwiązać i zanieść do pobliskiego ratusza. Sędziego ogarnęło teraz przerażenie z powodu decyzji, którą musiał podjąć. Siedział przez chwilę, aby zebrać myśli, po czym wezwał szeryfa, aby pomógł mu podjąć decyzję. Dlaczego, och, dlaczego hrabia Canonsford musiał wyjechać, próbując przypodobać się sobie, walcząc u boku króla na kontynencie? Czy mogliby odwołać sędziego, prawdopodobnie nie w ciągu 48 godzin, a w każdym razie jego raport dla króla najprawdopodobniej utraciłby sędziego posadę i całkiem prawdopodobnie wolność, ponieważ wiedział, że sędzia Fitzhenry ma niezwykle wysokie standardy moralne.
Szeryf spojrzał gniewnie na sędziego, próbując wyjaśnić, co się stało, ponieważ zwłoki w celach zostały teraz zidentyfikowane jako należące do Rogera. Szeryf szybko podsumował sytuację tak, jak ją widział: „Sędzia wydał wyrok, gdyby wiedział, że to kobieta, skazałby ją na spalenie na stosie”. Przerwał: „tylko król lub komitet parów królestwa może uchylić wyrok Sędziego, więc pod niefortunną nieobecność Earla Canonsforda należy go wykonać”. Sędzia sapnął z przerażenia na myśl o propozycji szeryfa. „Oczywiście dopełnienie tego w obecności mieszkańców byłoby obrazą przyzwoitości publicznej” – dodał, ale musi to oznaczać publiczne upokorzenie, dlatego niezbędni są świadkowie.
Dwaj dobrzy ludzie siedzieli w milczeniu, zastanawiając się nad problemem. Szeryf, jak zwykle bardziej zdecydowany, odwrócił się i powiedział „wyślij po policjanta”, w związku z czym szybko wysłano jeźdźca do zamku Canonsford, oddalonego o około cztery mile.
Konstabl miał niewiele do roboty, a jego najważniejszym zadaniem w czasach pokoju była ochrona okazjonalnych dłużników przetrzymywanych w lochach u podstawy północno-zachodniej wieży. Właśnie wspiął się ze swoją służącą na dach bramy, aby zbadać kolejną nieszczelność dachu, przez którą woda deszczowa przedostała się do jego kwater, kiedy zobaczył nadjeżdżającego jeźdźca i musiał ponownie zejść po starożytnych spiralnych schodach, aby dostać się do Pozdrów go.
Zdyszany i czerwony na twarzy od wszystkich niezwykłych wysiłków tęgi konstabl zsiadł z konia i wszedł do Ratusza, aby wysłuchać szeryfa - najpierw z irytacją, potem z lekkim rozbawieniem, gdy opowiadano o wydarzeniach tego dnia.
Pomiędzy nimi rozstrzygnął się los Edyty. Wyrok Sędziego zostanie wykonany, ale w Zamku, z udziałem tylko wybranych świadków, którzy prawdopodobnie nie urażą się nieprzyzwoitością Powieszenia i Podziału Kobiety.
Gdy zapadł zmierzch, Edytę przerzucono ze związanymi rękami i nogami i owiniętą jutą na grzbiet konia sędziego. Szeryf i konstabl poszli pod górę do ponurego, prawie opuszczonego zamku. Chwalebne dni zamku Canonsford jako potężnej twierdzy minęły już w przeszłości; teraz w dużej mierze zostanie on zapomniany, aż wiele lat później zostanie pospiesznie naprawiony i broniony przez rojalistów, zanim zostanie ostatecznie niemal całkowicie zniszczony przez okrągłe głowy Cromwella.
Więzy Edyty zostały usunięte, gdy wchodziły do północno-zachodniej wieży po krótkich kamiennych schodach. Podniesiono klapę w drewnianej podłodze i w ciemność opuszczono drabinę sznurową. W momencie, gdy miecz wskazywał, że Edith zeszła na dół, przywołało to wspomnienia jej matki, która została zmuszona do wejścia do ich chaty, zanim ją podpalono wiele lat wcześniej. Kiedy jej głowa opadła poniżej poziomu podłogi, zamarła, ale służący konstabla dźgnął ją halabardą w ramiona, bardziej świadomy, że postrzępione resztki podartej tuniki odsłoniły teraz jej ramiona i piersi. Ponieważ nadal nie chciała zejść niżej, włożył czubek halabardy w zagłębienie pomiędzy jej chudą szyją a obojczykiem i mocno pchnął w dół, a ona z krzykiem puściła i upadła na brudną podłogę poniżej, jej lewa stopa wykręciła się nienaturalnie. gdy uderzyła o podłogę. Konstabl wciągnął drabinę i zamknął klapę, aby stłumić jej krzyki, po czym poszli przygotowywać się do egzekucji następnego dnia.
Tej nocy Edyta ponownie śniła o swojej płonącej matce i o tym, jak cofała się przed żarem płomieni. Obudziła się zlana potem, pomimo chłodu panującego w lochu, ale uspokoiła się nieco, gdy przypomniała sobie, że przynajmniej się nie spali. Pot zmroził jej górną część ciała, ale podarte resztki tuniki Rogera były zbyt postrzępione, aby zapewnić wystarczającą osłonę, aby ją ogrzać, więc całkowicie go zdjęła i użyła go, aby wytrzeć przerażającą wilgoć. Kiedy klapa się zamknęła, nic nie wskazywało, czy była noc, czy dzień, więc po prostu podciągnęła kolana pod brodę, pomimo kłującego bólu w kostce, i ponownie rozpłakała się. Przyzwyczaiła się do bólów głodu, odkąd zaczęła próbować zagłodzić się na śmierć, ale tej nocy czy ranka – nie potrafiła powiedzieć który, jej pusty brzuch miał wrażenie, jakby zawiązano w nim węzły. Zacisnęła dłonie i przycisnęła je do pustego brzucha, co przyniosło lekką ulgę i pozwoliło jej ponownie zapaść w sen.
Kiedy już przywieziono z miasta szubienicę, płotek i kociołek, poszli po dziewczynkę. Sługa konstabla zszedł po drabince linowej, chwytając koniec długiej liny, którą owinął wokół piersi protestującej dziewczyny pod pachami. Konstabl i sędzia brutalnie podnieśli ją do góry, lina napięła się i boleśnie wcięła w klatkę piersiową, wyciskając powietrze z płuc. Potem, chwytając za obydwie nagie ramiona, ciągnęli ją po schodach na dziedziniec zamkowy. Edyta krzyczała z bólu skręconej kostki, gdy lewa stopa uderzała każdą z kamiennych stopni w drodze w dół.
Znowu była przywiązana do płotka, jak poprzednio, ale tym razem sędzia zdjął jej całkowicie spodnie, tak że była teraz zupełnie naga. Zarządca zamku pospieszył konia do przodu, pozostali świadkowie biegli z tyłu. Płotek, na którym Edith była rozłożona, niemal do góry nogami, odbił się od nierównego terenu zamku. Mężczyźni byli zachwyceni sposobem, w jaki jej małe, ale doskonale ukształtowane piersi podskakiwały i podskakiwały w gwałtownym ruchu przez płotki. Nie chcąc zostać posądzonym o uchylanie się od obowiązków, wyruszyli na drugie okrążenie terenu zamku (z wyjątkiem Konstabla, który za pierwszym razem był wyczerpany, próbując dotrzymać kroku). Szeryf i służący policjanta zdjęli skórzane pasy z mieczami i pobiegli obok, machając entuzjastycznie w stronę wijącego się ciała Edith, przez co jej ochrypły, łamany krzyk stał się jeszcze głośniejszy.
Dysząc i podekscytowani, zatrzymali się przy szubienicy i kazali policjantowi ją przygotować. „Myślę, że ta zdrajczyni potrzebuje więcej bicia, pomyślał szeryf. Zrzucił spodnie i posadził ją na płotku. Wciskając kolana w jej puste pachy, chwycił ją za kostki, przez co krzyknęła i wygięła plecy z bólu, dzięki czemu było jeszcze łatwiej przeniknął ją, z entuzjazmem gwałcił ją dla króla i ojczyzny przez długie dziesięć minut, po czym zjechał z niej, dysząc w ekstazie. Sędzia posłusznie poszedł za jego przykładem, zanim skinął na policjanta. Mocne kolana policjanta wymusiły oddech w jej klatce piersiowej, gdy próbował wdrapać się na nią i nawet gdy chwycił ją za nogi, żeby się utrzymać, zsunął się po jej nasiąkniętym nasieniem ciele, boleśnie łapiąc jądra za jej kościsty podbródek. Sędzia pomógł mu wstać, podczas gdy szeryf współczuł: „lepiej uważaj na siebie”. stary, stary, to nie powinna być twoja egzekucja!”
Gdy pulchny policjant odzyskał oddech, służąca przyniosła beczkę piwa i nalała je do kufli, podczas gdy oni siedzieli i patrzyli na przepiękne, choć brudne ciało na płotku, a jej klatka piersiowa unosiła się i opadała w rytm cichego łkania.
Edith była bezwładnie posłuszna, gdy odwiązano ją od płotka, a następnie położono twarzą na ziemię i mocno związano jej ręce za plecami. Następnie postawiono ją na nogi i postawiono pod szubienicą. Nie mogąc ani nie chcąc stać samodzielnie, Sędzia podtrzymał ją, gdy pętla została założona na jej szyję i zaciśnięta. Konstabl, który już nieco wyzdrowiał i chciał odegrać swoją rolę, pociągnął za linę, aby podnieść ją z ziemi. Jej szloch został zastąpiony krótkim, rechotliwym dźwiękiem, po czym zaczęła machać nogami w beznadziejnym poszukiwaniu czegoś, co odciążyłoby jej szyję.
Choć wisiały na przeziębieniu, wciąż rano Edyta miała wrażenie, że płomienie trawią jej ciało. Kiedy jej wzrok stał się zamglony, poczuła, że to musi być spowodowane dymem. Wiła się, próbując uwolnić nadgarstki z więzów, przekonana, że teraz jest przywiązana do kołka. Uczucie pieczenia przeniosło się z jej klatki piersiowej, pełnej powietrza, której nie mogła wydychać, do obolałej, obolałej pochwy, do ściśniętej szyi. Nie mogła krzyczeć, nie mogła oddychać. W miarę jak osłabła, jej kopnięcia ograniczyły się do drgań. Teraz przypomniała sobie, że ciało Rogera drgało pod nią, gdy wyciskała życie z jego szyi. Potem jej świadomość przybrała wełnistą szarość...
Mężczyźni patrzyli zafascynowani jej erotycznym wiciem, jej chudym ciałem wyginającym się w łuk w ich kierunku, a następnie jej kolanami unoszącymi się wysoko, gdy rozszerzała uda, po czym następowały bardziej dzikie kopnięcia i skręcanie. Stopniowo jej ruchy słabły, jednak pół godziny później nadal drgała nogami, a jej pusty brzuch wciąż trzepotał, gdy niewielka ilość powietrza przedostawała się do jej gardła. Sędzia widział wiele powieszeń, ale niewielu przeżyło tak długo. Przypisał to niewielkiej wadze jej wychudzonego, odwodnionego ciała. Nagle niewielka strużka moczu rozpryskała się na ziemię, a Sędzia gorączkowo krzyknął: „Ratujcie ją, szybko”.
Szeryf szybko przeciął linę mieczem, podczas gdy konstabl wciąż próbował rozwiązać zawiązany węzeł. Edith upadła na podłogę z głośnym łomotem, nieświadoma, że jej stopa ponownie się skręciła, gdy uderzyła o ziemię. Ciężko pracowali, aby ją ożywić, szeryf i steward energicznie pocierali jej klatkę piersiową, sędzia zdjął pętlę, a następnie polewał jej twarz zimną wodą, a konstabl przyczynił się do rozłożenia jej ud i energicznego masowania pochwy!
Gdy szeryf pomyślał, że zostawili ją na zbyt długo i już miał upomnieć sędziego, który miał być ekspertem, słabo zakaszlała. Spędzili kolejną godzinę na ożywianiu jej, aby upewnić się, że jest w pełni przytomna, ciągnąc ją za kostki (więcej krzyków, uszkodzenie jej strun głosowych!) bliżej pieca, a następnie zachęceni interwencją policjantów, szeryf i sędzia z entuzjazmem ponownie ją zgwałcili . Następnie, aby upewnić się, że została w pełni ożywiona, szeryf podniósł jej wciąż bezwładne ciało i położył je nad beczką z piwem, aby idealnie ukazać wklęsły brzuch kontrastujący z wystającymi żebrami powyżej i krzaczastym kopcem poniżej, po czym zgwałcił ją po raz ostatni. Chwycił mocno jej piersi, wczepiając w nie mocno palce, ciesząc się jej zgrzytliwymi próbami krzyczenia w agonii, a następnie przesunął dłonie, aby chwycić dół jej wystającej klatki piersiowej, mocno naciskając każdy kciuk w górę pod dolnym żebrem, aż siniaczący ból ustał. przepona uniemożliwiała jej oddychanie i krzyczenie. Kiedy cieszył się uczuciem bicia jej serca pod jego prawym kciukiem, doszedł w ekstazie do fantastycznego szczytu, gdy jej miednica napierała na niego w daremnej próbie zrzucenia go z siebie.
Teraz mieli problem z zasądzoną karą, kolejnym etapem powinna być kastracja, czyli wrzucenie do ognia usuniętych genitaliów. Zamiast tego szeryf zdecydował się podpalić koniec grubego kija w piecyku, a gdy już się dobrze zapalił, zgasił go, wpychając go nie bez trudności w ociekającą pochwę Edith. Rozległ się długotrwały, skwierczący dźwięk, ale ze względu na wyjątkowo ciasne dopasowanie, wydobywała się zaskakująco mało pary, chociaż ciało Edith wygięło się, wykręciło i spadło z beczki, jej krzyki były teraz coraz bardziej ochrypłe, a jej oczy były utkwione w płonącym kociołku.
Ponieważ miednica Edith wzdrygała się w daremnej próbie pozbycia się tlącego się kija, ponownie przywiązali jej zmaltretowane ciało do płotka, teraz leżącego płasko na ziemi, upewniając się, że nadal ma dobry widok na kocioł, na który nadal się wpatrywała. szeroko otwartymi oczami.
Następnie sędzia wyciągnął ostry, szeroki nóż. Wiedział, że musi teraz działać szybko. Zrobił pierwsze głębokie cięcie od tuż pod żebrami, prawie do krocza, a następnie szybko wykonał cięcie w prawo, w poprzek brzucha, przecinając pępek. Szybko wykonał kolejne poprzeczne cięcie tuż pod jej żebrami, po czym trzymając szczypce w lewej ręce pospiesznie zaczął wyrywać jej wnętrzności, odcinając je nożem od brzucha, a następnie szybko ciągnąc i owijając je wokół szczypiec, aż mogła przeciąć wydobył je z głębi brzucha, jak najbliżej odbytu, natychmiast wrzucając je do ognia, który pluł i wydzielał wielkie kłęby pary.
Spoglądając ponownie na Edith, zobaczył, że jej szeroko otwarte oczy wciąż wpatrują się w ogień. Czy widziała, jak spalono jej wnętrzności, zanim umarła? Wydała z siebie cichy, dławiący kaszel, a jej klatka piersiowa lekko się uniosła, opadła i ponownie uniosła… NADAL żyła i oddychała! Sędzia podbiegł, aby ustawić się pomiędzy jej nogami, przeciął jej więzy w kostkach, rozsunął jej nogi, następnie uniósł jej biodra w swoją stronę, po czym wyciągnął szybko stygnący kij i zastąpił go swoim wyprostowanym kutasem. Wkładając dłonie w jej pustą, zakrwawioną jamę brzuszną, podciągnął jej miednicę do siebie od środka i ekstatycznie pieprzył umierającą tuszę. Szeryf uznał, że sprawy zaszły za daleko, więc sięgnął pod jej wciąż drżącą klatkę piersiową i łapiąc nóż Magistratu, przeciął jej bijące serce, a gdy to zrobił, Sędzia osiągnął szczyt, podczas gdy fontanny krwi tryskały nad szeryfem z przeciętych tętnic i oczu Edith zwinięte w górę, aby pokazać tylko białka.
„Wcześniej naprawdę się pieprzyłeś” – zauważył sędzia, a szeryf się roześmiał. „Jeszcze nie skończyliśmy” i szeryf pożyczył nóż sędziowski, aby odciąć piersi od tuszy i wrzucić je do ognia, a następnie wyciąć wszelkie oznaki płci w okolicy krocza. Następnie Sędzia podjął zadanie szerokim toporem, odcinając głowę, a następnie przecinając kręgosłup, aby oddzielić biodra od klatki piersiowej. Następnie musiał rozbić miednicę na dwie części, aby oddzielić biodra z doczepionymi nogami i wreszcie najtrudniejszą część, rozbijając klatkę piersiową pionowo na dwie części.
Jej odciętą głowę wysłano do Londynu, gdzie przez dwanaście lat była wystawiana jako „Głowa Rogera, fałszerza i zdrajcy”, dopóki nie została skradziona przez kilku pijaków i wykorzystana jako piłka nożna! Jedna ćwiartka nogi została również wysłana wraz z nim do Londynu i została szybko zakopana po obejrzeniu jej przez sędziego Fitzhenry'ego, a kolejna ćwiartka nogi została na krótko wystawiona w Coventry. Ramię i kawałek roztrzaskanej klatki piersiowej wysłano do Yorku w celu odstraszenia podejrzanych o fałszerstwa. Podczas gdy jeden fragment klatki piersiowej i ramienia wystawiono na krótko w Canonsford, gdzie oczywiście przyciągnięto wiele uwagi, ponieważ choć nikt nie odważył się o tym wspomnieć, powszechnie wiadomo było, że należały do młodej kobiety.